In onze nieuwsbrief stellen wij u graag voor aan de medewerkers achter de schermen! Lees hieronder het interview met Marcel.
Nog geen nieuwsbriefabonnee? Klik hier voor het inschrijfformulier.
Hoe ben je bij George In der Maur terecht gekomen? Wat sprak je aan?
Ik ben begonnen bij een schoenmakerij in Hoog Catharijne. Daar werkte ik samen met Hugo; met hem heb ik altijd een hele goede band gehad. Hugo is uiteindelijk bij George In der Maur gaan werken – hij werkt hier ook nog steeds. Ik ging destijds naar een andere schoenmakerij in Bunnik. Daar heb ik trouwens mijn vrouw Geertje* leren kennen, zij werkte toen op de vestiging in Geldermalsen.
In Bunnik heb ik een leuke tijd gehad – vooral de persoonlijke interactie met de klanten ging mij goed af. Maar na verloop van tijd merkte ik dat ik het reparatiewerk eentonig begon te vinden. Van Hugo vernam ik dat er een plek vrij zou komen op de reparatieafdeling bij In der Maur. Hugo heeft toen alvast een goed woordje voor mij gedaan bij de toenmalige directeur, Hans In der Maur. Toen Hugo mij belde om te vertellen dat ik op gesprek mocht komen, moest ik wel even slikken: ik wist toen nog niks van orthopedie. Tegelijkertijd leek het me uitdagend werk, en juist die uitdaging miste ik in mijn toenmalige baan. Dat gaf voor mij de doorslag en ik besloot het een kans te geven.
Ik heb mijn mooiste stropdas omgedaan en ben in gesprek gegaan met Hans, die mij meteen een rondleiding door het bedrijf gaf. Het voelde alsof ik in een warm bad terecht kwam, mede doordat ik Hugo natuurlijk al kende. Werken bij George In der Maur bleek voor mij alleen maar voordelen te hebben, dus ik heb ter plekke tegen Hans gezegd dat ik de baan graag zou aannemen. Ik heb mijn werk in Bunnik afgerond en de rest is geschiedenis. Op 1 april 1991, geen grap, ben ik begonnen bij George In der Maur, dus dat is inmiddels bijna 33 jaar geleden.
Hugo en Marcel (rechts), begin jaren ’90.
Wat is het belangrijkste dat je tot nu toe hebt geleerd?
Ik heb verschrikkelijk veel geleerd hier, vooral van (oud-)collega’s Hugo, Rijk, Rinus en Herman. Dankzij hen ben ik gespecialiseerd in het oplossen van de lastigste reparatieklussen. Als het mijn collega’s niet lukt om schoenen te repareren, brengen ze die naar mij. Ook heb ik een aantal cursussen gevolgd, namelijk schachten maken, patronen maken, orthopedische voorzieningen maken en onderwerk maken. Het is fijn dat ik de kans heb gekregen om mezelf nog verder te kunnen ontwikkelen en specialiseren.
Als ik terugkijk op al mijn jaren ervaring, is er één hoofdthema dat naar voren komt: efficiëntie. Dat is het allerbelangrijkste in dit vak. Door de jaren heen heb ik mijn eigen manieren ontwikkeld om sneller en makkelijker, maar vooral ook nauwkeuriger te werken. Daarnaast heb ik heel veel passie voor mijn werk. Dat houdt mijn baan uitdagend en zorgt voor motivatie, ook bij moeilijke klussen. Ik denk dat als je geen passie hebt, je ook geen doel hebt.
Hoe ziet een gemiddelde werkdag eruit voor jou?
Destijds ben ik naast de reparaties ook VLOSsen gaan maken (voorlopig orthopedische schoenen). Ik heb er denk ik wel duizenden gemaakt. Daarna ben ik naar de schoengereedmakerij gegaan, waar de nieuwe orthopedische schoenen worden afgemaakt. Per week werkte ik zo’n 75 tot 80 paar schoenen af. Ik heb veel afdelingen gezien en verschillende werkzaamheden gehad, daardoor ben ik door de jaren heen best wel allround geworden.
Wat ik tegenwoordig voornamelijk doe, naast af en toe helpen met VLOSsen of reparaties, is gips modelleren. De gipsen omhulsels die de maatnemers maken van de voeten van klanten, maak ik massief met gips alvorens deze van kunststof worden gemaakt op een andere afdeling. Modelleren vergt precisie; ik noteer alle maten goed en focus me bijvoorbeeld op het neusmodel van de schoen. Hierbij let ik op een aantal zaken: zijn de schoenen voor een man of vrouw, en van welke leeftijd? Wat zijn de wensen van de maatnemer en de klant? Wordt het een sportief model of een elegant model? De neus is heel belangrijk, want die bepaalt het model van de hele schoen.
Samen met maatnemer Roman print ik ook gipsleesten met de 3D-printer. Dit is een heel interessant proces, maar ik ben van de oude stempel en vind het toch fijner om met mijn handen bezig te zijn. Ik houd van efficiënt werken en het ambachtelijke aspect ervan. Roman is ook een stuk jonger en veel sneller met de computer en het printen van leesten. Als ik de gipsleesten zelf maak, ben ik twee keer zo snel als de 3D-printer.
Gips modelleren is fysiek best zwaar werk. Massieve gipsleesten wegen gemiddeld zo’n 3 tot 5 kilo per stuk, maar soms wegen ze wel 10 kilo. Het tillen is dus zwaar, maar ook het modelleren zelf. Ik ben constant met mijn handen en polsen aan het draaien en kneden. Dat merk ik wel aan het einde van de week. Maar goed, dat is misschien ook de leeftijd!
Wat hoop je in de toekomst nog te bereiken bij George In der Maur?
Ik hoop dat ik ook na mijn pensioenleeftijd van betekenis kan blijven voor George In der Maur. Veel collega’s helpen nog één of twee dagen in de week met allerhande werkzaamheden nadat ze met pensioen zijn gegaan. Mijn collega Herman doet dat bijvoorbeeld ook.
Mijn vrouw Geertje is zeven jaar jonger dan ik en ik heb niet zo’n zin om in mijn eentje thuis te gaan zitten. Door de passie die ik heb voor mijn werk en voor George In der Maur als bedrijf, hoop ik hier in de toekomst nog veel te kunnen betekenen, op welke manier dan ook.
*Geertje werkt ook bij George In der Maur. Lees hier haar interview.