Van 25 december tot en met 1 januari is ons bedrijf gesloten. Op dinsdag 24 december sluiten onze deuren om 16:00 uur.
Van 25 december tot en met 1 januari is ons bedrijf gesloten. Op dinsdag 24 december sluiten onze deuren om 16:00 uur.
Mijn naam is Elizabeth Boettner O'Donoghue. Ik ben 65 jaar, geboren en getogen in de buurt van Philadelphia in de Verenigde Staten. Tot mijn negende was ik een zeer actief en gezond kind, totdat ik ernstig ziek werd. Ik bleek lineaire sclerodermie te hebben, een auto-immuunziekte waarbij bindweefsel ontstoken raakt en verhardt. Staan en lopen werd buitengewoon pijnlijk omdat mijn tenen naar binnen krulden en mijn voeten en linkerbeen wegkwijnden.
In mijn tienerjaren begon ik ernstig mank te lopen en kreeg ik extreme pijn bij het lopen en staan. Ik had eigenlijk een rolstoel moeten gebruiken, maar ik wilde mijn mobiliteit niet opgeven. De orthesen die in de Verenigde Staten voor mij werden gemaakt waren heel eenvoudig en hielpen me niet echt bij het staan, lopen en het verminderen van de pijn. Orthopedische artsen vertelden mij en mijn ouders dat het misschien het beste was om mijn linkerbeen te amputeren. Ik weigerde amputatie en koos ervoor om pijn te blijven lijden.
In 1985 was ik 24 jaar oud en woonachtig in Bussum, waar mijn arts mij naar Hans In der Maur (3e generatie) in de Trappenberg te Hilversum stuurde (tegenwoordig Merem Medische Revalidatie). Hans heeft wekenlang gewerkt aan het ontwikkelen van een orthopedische binnenschoen (koker) voor mijn linkerbeen en orthopedische laarzen. Met deze koker en laarzen kon ik rechtop staan, liep ik niet meer mank en het allerbelangrijkste: ik had geen pijn meer bij het staan of lopen. Geweldig!
Ik keerde terug naar de Verenigde Staten voor de bruiloft van mijn broer en veel mensen herkenden mij niet eens omdat ik normaal stond en liep. Mijn moeder zei dat mijn manier van lopen eruitzag zoals voordat ik ziek werd.
De laarzen die Hans voor mij maakte, veranderden mijn leven. Mede daardoor heb ik twee doctoraten behaald, door veel landen gereisd, als therapeut gewerkt en nu woon ik op het platteland in Ierland met mijn man en onze honden. Deze laarzen zijn één van de grootste zegeningen in mijn leven geweest. Als Hans deze ongelooflijke laarzen niet voor mij had ontworpen en gemaakt, zou ik in een rolstoel zitten en zou mijn linkerbeen geamputeerd zijn.
Bijna 40 jaar later is George In der Maur het enige bedrijf die de orthopedische koker en laarzen kunnen maken die ik nodig heb om te staan en te lopen. Orthopedische specialisten in de Verenigde Staten en Ierland verbazen zich over het vakmanschap van de laarzen en vertellen me dat zij dit niet kunnen reproduceren.
Ik blijf terugkomen naar Nederland en jullie bedrijf vanwege de uitzonderlijke expertise. Ik ben George In der Maur eeuwig dankbaar!
Wat betekenen schoenen voor een meisje? Het completeren van je leuke kleding! Als peuter droeg ik altijd mooie lakschoentjes, totdat ik polio kreeg in 1952. Vanaf toen moest ik bruine, hoge schoenen gaan dragen. Ik mocht geen witte zoals ik graag wilde, want die werden te snel kaal. Mijn voeten groeiden in twee verschillende maten en hierdoor werd het onmogelijk om ‘gewone’ schoenen te dragen. Ik moest altijd maar weer hoge schoenen aan… Dit maakte mij als kind erg verdrietig.
Rond mijn 13e levensjaar wilde ik absoluut geen hoge schoenen meer. Ik vond een paar bruine, foeilelijke schoenen die niet helemaal pasten, maar ze voldeden aan mijn belangrijkste eis: het waren lage schoenen! Dus kreeg ik ze.
Jaren later, vlak voordat mijn man en ik trouwden, gingen wij naar speciaalzaak Hermans Schoenen in Utrecht. Warempel, daar vonden wij lieve witte schoentjes in twee maten. Wederom niet helemaal passend en zonder de verhoging die ik eigenlijk nodig had, maar ik was een gelukkige bruid met mijn witte lage schoentjes!
Ik onderging vele operaties en moest vaak in het gips. Hierdoor heb ik weinig kunnen lopen. Dit heeft jaren van mijn leven in beslag genomen. Het werd dus duidelijk dat ik toch de stap naar orthopedische schoenen moest gaan nemen. George In der Maur werd mij aanbevolen, dus ik maakte een afspraak in het toenmalige pand aan het Oudkerkhof. Later verhuisde het bedrijf naar de Gerbrandystraat, en uiteindelijk naar het huidige pand in Groenekan. Zeker veertig jaar verzorgt deze firma nu mijn schoenen!
De voor mij gemaakte schoenen hebben al zoveel bijgedragen aan mijn leven!
Zo hebben mijn mooie hakschoenen mijn 50e verjaardag extra glans gegeven.
Mijn feestschoenen, weer met hak, maakten mij een nog trotsere moeder van de bruid.
En mijn zwarte lakschoenen heb ik gedragen bij de begrafenis van mijn lieve man.
Maatnemer George zegt wel eens: “Je zoekt wel de uiterste mogelijkheden op!” Maar samen komen wij er altijd wel uit. Want schoenen betekenen veel voor vrouwen.
Dank, firma George In der Maur met al haar medewerkers, voor schoenen die goed kunnen lopen en bovendien mooi zijn.
Hofleverancier is een titel die jullie verdienen!
Orthopedische schoenen zijn voor mij het verschil tussen een werkend en een niet werkend leven. Tussen zelfstandig kunnen zijn en heel veel hulp nodig hebben. Het verschil tussen kunnen lopen zonder loophulpmiddel en ook nog iets in je handen kunnen houden, en in een rolstoel zitten. Eigenlijk het verschil tussen leven en alleen maar bezig zijn met kunnen lopen.
Ik heb 3 jaar in een rolstoel gezeten. Mijn rug was gebroken. Het leek aanvankelijk een complete dwarslaesie, dat betekent dat de benen helemaal verlamd zijn, maar na een tijd kwam er spierfunctie terug, vooral in mijn bovenbenen. In mijn voeten en onderbenen echter weinig, waardoor ik een slecht evenwicht heb. Met orthopedische schoenen wordt dit gecompenseerd. Zonder ben ik weer op een rolstoel aangewezen.
Voordat ik bij George In der Maur kwam, heb ik 20 jaar gelopen op kokerschoenen met een overschoen. Die hielpen mij ook bij het lopen, maar ze waren zo stug dat ik bewoog als een robot. Ik nam destijds aan dat dat niet anders kon. Uiteindelijk ben ik op zoek gegaan naar een ander orthopedisch bedrijf.
Er zijn bijna geen grote bedrijven meer waar degene die naar je voeten kijkt ook degene is die de schoenen maakt. Hier bij George In der Maur is het contact direct. Degene bij wie ik pas is ook degene die het hele proces coördineert. Ze zijn goed in het oplossen van complexe problemen, zoals bij mij het juiste evenwicht vinden tussen steun en flexibiliteit.
De schoenen overtreffen qua functie al mijn verwachtingen. Ze zijn flexibel en veel lichter dan mijn eerdere orthopedische schoenen. Het lopen voelt normaal. Mensen die mij kennen valt het ook op dat ik nu beter - natuurlijker - loop. Ik ben ook minder moe.
Mijn schoenen - die een hoge schacht hebben - worden door mijn omgeving echt mooi gevonden. Toch draag meestal broeken met wijde pijpen die eroverheen vallen of een lange jurk als ik optreed. Wanneer ik een korte jurk of rok aantrek, doe ik altijd een soort balletbroek eronder. Dat is echter niet om de schoenen te verbergen, maar om te verbergen hoe afwijkend dun mijn onderbenen zijn.
Ik hoop dat In der Maur nog eens een gecorrigeerde kuitlaars voor mij kan maken. Dan heb ik niets meer te wensen over op schoengebied!
Schoenen betekenen veel voor me. Het hoort bij je stijl, ik vind het leuk verschillende schoenen aan te trekken voor verschillende momenten.
In mijn pubertijd kreeg ik pijn aan mijn tenen met sporten. Er zijn toen hamertenen geconstateerd waaraan ik ben geopereerd. Dit is niet goed gegaan, hierdoor heb ik osteomyelitis gekregen. Aanvankelijk kreeg ik speciale zooltjes, maar dat werkte niet. En me opnieuw laten opereren, durfde ik niet.
In het revalidatiecentrum zei George (In der Maur), “Ik ga schoenen voor je maken, je hebt al zoveel door moeten maken.” O jee, dacht ik toen, nu heb ik nooit meer leuke schoenen. Dat worden van die verschrikkelijk lompe klompschoenen. Maar ik had al zoveel pijn dat ik liever lelijke schoenen had met geen pijn, dan mooi met pijn.
Ja, 100 procent anders! Ik wist niet dat ik gelijk 2 paar kreeg die ik zelf mocht ontwerpen. Dat vond ik helemaal geweldig. En ze zijn super vet geworden! Een vriendin vroeg aan me, “Heb jij de nieuwe Nike Air Force?” Ik krijg complimenten van onbekenden, en mijn gymlerares kon niet zien dat het aangepaste schoenen zijn.
En die schoenen werken echt! Ik loop nu 10x beter. Ik liep vroeger op krukken en nu loop ik de hele dag op schoenen. Naast een stalen plaat voor 1 schoen, zit er een balletje onder mijn voet en een gat in de zool bij mijn tenen. Ik kan nu alles! En door de verhoging in de zool is mijn rug weer recht. Ik loop weer pijnloos! En ik kan echt langer lopen. Dan pas besef je, wow, die schoenen kunnen veel!
De eerste keer dat ik ze aanhad ben ik gaan shoppen met mijn moeder in Almere, kijken hoe lang ik het vol zou houden. Ik wist niet wat me overkwam! Ik heb met mijn telefoon de tijd bijgehouden. Op een gegeven moment zei ik, “Mam, ik heb nog steeds geen pijn.” Vanaf 11.00 gelopen en pas om 16.00 zijn we even gaan zitten.
De pijn in mijn voet overheerste alles. Het is ongelooflijk, ik kan zoveel meer. Ik probeer weer met alles mee te doen. En dat is zo belangrijk voor me, weer mee kunnen doen. Met gymles. Met winkelen. Ik was altijd dat meisje dat aan de kant zat. Ik was al zolang bezig, en had geen hoop meer. Inmiddels had ik een slecht zelfbeeld gekregen. Vriendinnen moesten altijd rekening met me houden. Ik voelde me niet volwaardig. Het is nu zo anders. Nu heb ik het gevoel dat ik weer iets nieuws kan beginnen. Dat mijn leven weer opnieuw begint. Ik voel me emotioneel gewoon beter door een paar schoenen!
Ik vind het uiterlijk van schoenen heel belangrijk. Zeker in het begin toen ik nog zonder stok liep. Schoenen maken de man. Ik kijk ook altijd naar schoenen van anderen.
Ik heb een erfelijke spierziekte, HMSN. Het is een zenuwaandoening die langzaam progressief is. De geleiding van de zenuwen wordt steeds minder, waardoor mijn spieren niet goed worden aangestuurd. Inmiddels heb ik twee klapvoeten.
Schoenen kopen was altijd al heel moeilijk, ik had 2 maten verschil. Op één paar kon ik nog een beetje lopen, maar wel met een brandend en tintelend gevoel. Uiteindelijk heeft een UMC revalidatie arts met een looptest vastgesteld dat aangepaste schoenen beter voor me waren.
Er ging een wereld voor me open. Ik had geen pijn meer in mijn voeten. Het was echt een verademing. Aan die schoenen kon je wel zien dat ze aangepast waren. Ik had donkerbruin gekozen. Maar ze liepen zo lekker dat ik ze nooit meer uitgedaan heb. Dat waren Panama Jack boots. Ik doe ze soms zelfs in bed aan als ik kramp krijg.
Mee kunnen doen met gymmen. Daar heb ik dichte schoenen voor nodig.
Door het syndroom van Marfan zitten mijn botten minder stevig aan elkaar. Het bindweefsel is minder sterk. Ik heb langere en smallere voeten dan normaal. Dus gewone schoenen uit de winkel kan ik niet vinden. Zonder semi orthopedische schoenen met speciale zolen op maat zakt mijn voet helemaal in.
Ik weet niet beter. Ik draag ze al vanaf dat ik 4 jaar oud ben.
Het zooltje zit lekker. Ik ben blij met mijn schoenen. Ze zitten fijn. Anders zou ik geen dichte schoenen kunnen hebben. En ik mag ook altijd uit een paar soorten en verschillende kleuren kiezen.
Nu kan ik gewoon gymmen. Andere kinderen zie je niet gauw in hun eentje op een evenwichtsbalk lopen, maar ik kan dat wel met mijn schoenen!
Ik kan ook dingen die anderen niet kunnen zoals mijn vingers en mijn duim 180 graden de andere kant opdraaien. En met pianospelen ga ik met mijn lange dunne vingers makkelijk van één octaaf naar de andere.
Wel moet ik wat voorzichtiger zijn met stoeien en niet te hard rennen, maar dat doe ik wel :)
“The eyes might be the window to the soul,
but shoes are the window to just about everything else”
2016 – 2024 © George In der Maur · Alle rechten voorbehouden · Algemene voorwaarden · Disclaimer · Privacy/Cookiebeleid · Website & Branding door GoCrazy
Deze website maakt gebruik van cookies
U gaat akkoord met onze cookies als u onze website blijft gebruiken.